Gisteren zat er een flyer in de brievenbus: ‘witte mars Turnhout’.
Op zaterdag 26 maart wordt een witte mars in Turnhout georganiseerd voor Miguel & Dean en alle andere slachtoffers van kindermishandelingen en vermiste kinderen. Wat een mooi symbool. De maatschappij die laat zien dat er geen tolerantie is voor kindermishandeling. Ik wil bij deze de actie steunen en oproepen om ernaar toe te gaan.
Wandeling: 7 km
verzamelen om 13:30 op parking de Snol (tegenover het standspark)
vertrek om 14:00 uur
datum: 26 maart
Zelf ga ik niet deelnemen aan de wandeling. Niet omdat ik het geen warm hart toedraag. Integendeel. Als slachtoffer van kindermishandeling is de berg schaamte en verdriet nog zo immens dat deze wandeling voor mezelf nog onmogelijk is.
Ik schrijf heel openlijk over mijn autisme, over mijn moeilijke weg. Slechts zelden schrijf ik over mijn verleden van (seksuele) mishandeling. Dit blijft me onmetelijk diep raken. De reden waarom ik er zo weinig over deel is niet zozeer de mishandeling op zich maar de liefde en loyaliteit die ik ondanks alles blijf voelen voor mijn ouders.
Het is ook dit onderwerp wat uiteindelijk leidde tot de breuk met mijn ouders. We hebben verschillende opvattingen over het leven, autisme, seksuele geaardheid, …. maar niets van dit alles is onoverkomelijk. Met goede wil, tijd en veel communicatie kunnen hier eventueel bruggen geslagen worden. Het gat inzake seksuele vrijheden/seksuele mishandeling is echter zo groot dat het onmogelijk te overbruggen valt.
Wanneer ik van mijn vader meermaals te horen krijgt dat ik niet moeilijk moet doen want dat een man toch alles met een vrouw mag doen dan komt dit als slachtoffer zeer hard binnen. Nee, een man mag niet verkrachten, mag niet mishandelen. Niet toen ik een kind was en nog steeds niet. Een visie die hij de laatste tien jaar meermaals deelde met me. Een visie waarop hij me persoonlijk aansprak tijdens ons laatste gesprek thuis. Waar doe ik toch moeilijk over? Aangerand met poging verkrachting op mijn 14de, dat moet toch kunnen! Ik die de dag nadien als slachtoffer mijn excuses mag gaan aandienden aan de dader omdat ik het lef had om te vluchten uit de situatie. Een daad die volgens mijn vader niet kan. Zo zette ik de dader in de kou.
Deze woorden leidde tot de definitieve breuk. Hierover weiger ik ook maar enige toegift te doen. Neen, mishandeling, aanranding en verkrachting kunnen niet! Op geen enkele wijze keur ik dit goed. En voor de duidelijkheid: dit is een boodschap die ik niet verkeerd heb begrepen. Niet verkeerd heb geïnterpreteerd. Ik verschoot zo hard dat ik hem vroeg of hij nog eens wilde uitleggen wat hij bedoelde omdat ik er zeker van was dat ik het verkeerd begrepen had. De woorden werden tot vijf keer toe herhaald tijdens het laatste gesprek. En de jaren ervoor werd de boodschap me ook al meerdere keren meegegeven als reactie op nieuws, aanranding van vriendinnen, … Het is een levensvisie die ik niet deel en waar ik weiger deel van uit te maken. Het is een levensvisie waar ik me tot in de kern van distantieer.
Het is een omgeving van waaruit ik mij onttrek. Ik weiger mezelf nog langer bloot te stellen aan dit soort mensen, gevaarlijke situaties, …. En ik weiger mijn kinderen in dit soort gevaar te plaatsen. Dit is de reden van de breuk met mijn ouders. Voor de duidelijkheid: mijn ouders hebben mij nooit met een vinger aangeraakt. Het seksuele misbruik kwam van buitenaf. Jarenlang als kleuter misbruikt en opnieuw een aanranding toen ik 14 jaar was. Maar blijkbaar is dit voor mijn vader geen probleem. Moet dit kunnen en moet ik als kind/vrouw dit zonder meer aanvaarden. Dat is wat tot de breuk leidde.
Tot vandaag heb ik gezwegen. Uit loyaliteit en liefde voor mijn ouders. Ondanks mijn problemen met hen is dit toch iets wat je niet met de wereld deelt. Hoe zit het dan met hun goede naam, hun goed imago naar de buitenwereld? Het is toch niet aan mij om dit stuk te gooien? Ik zie hen graag, hoe kan ik dit dat openlijk zeggen? Ze hebben zoveel voor me gedaan, ga ik dit ene ding dan zomaar de wereld ingooien? Vragen en liefde die me tot nu toe deden zwijgen.
De flyer in de bus was de druppel die me uit mijn hoekje haalde. De schaamte voorbij. Misschien is het tijd dat de wereld, de omgeving, de familie zelf maar een mening vormen. Misschien moet mijn bescherming van schone schijn gedreven uit schaamte en liefde eindelijk stoppen.
Bij deze lieve lezers: mijn verhaal van seksueel misbruik en hoe dit een leven ruïneert. Hoe niet alleen de feiten op zich maar ook de reactie van geliefden je leven kapot maken. Hoe alleen je uiteindelijk staat met alles. In een hoekje gedreven door schaamte, angst, liefde en loyaliteit.
Ter herinnering:
Witte mars in Turnhout
Wandeling: 7 km
verzamelen om 13:30 op parking de Snol (tegenover het standspark)
vertrek om 14:00 uur
datum: 26 maart
Nog geen commentaren